Lieve Eric,
Wat geef je iemand die alles al lijkt te hebben? Een groot, schoon en mooi ingericht huis, een lieve en knappe vrouw, een dikke bak voor de deur, een stel kleinkinderen en werk waar hij blij van wordt? Zelfs wanneer je bij hem op het toilet zit, hoor je de vogeltjes fluiten. Dus wat geef je iemand die alles al heeft? Een column van eigen deeg misschien?
Ik kreeg de tip van een collega om een coachtraject bij jou te starten. Ze zei er wel lachend bij dat ik altijd mijn sokken aan kon houden als ik die niet uit wilde doen. Hè? Natuurlijk hou ik mijn sokken aan als ik naar een coach ga! Waarom zou ik die uitdoen? Tijd om naar uitleg te vragen was er niet, want ze moest naar een volgend overleg. Mijn interesse was gewekt.
Op jouw website zie ik groot jouw lachende gezicht. Ik klik wat rond en daar staat het. Haptonomie, dit moet het zijn. De korte omschrijving is niet bevredigend. Er wordt niks over sokken gezegd en ik heb er nog meer vragen bij gekregen. Tijdens onze afspraak is het dan eindelijk zover. ‘Schoenen en sokken uit en dan op de tafel komen liggen.’ Aha, eindelijk die sokken uit! Ik ga braaf liggen, zoals ik dat tot nu toe op elke behandeltafel doe. Op mijn rug met mijn ogen dicht, zo kan ik me beter concentreren. Het begint bij mijn voeten. Ik moest proberen ‘in zijn handen te kruipen’. Ik concentreer me en adem naar jouw handen toe. Opeens hoor ik: ‘Voelen kan je toch ook met je ogen open?’ Onwennig open ik mijn ogen. Al liggend, met mijn ogen open, knijp jij venijnig in mijn kuit. Ja, die is wel gespannen. Je pakt mijn been en houdt hem beet alsof het een baby is, alleen het slaapliedje mist nog. Vervolgens herhaal je dit bij mijn andere been. Pakt daarna m’n beide enkels, gaat eraan hangen, tilt ze op en laat ze pardoes los. En jawel, de spanning is uit beide kuiten verdwenen. Op de vraag wat je dan gedaan hebt antwoord je: ‘Niks.’ Als ik een klein halfuur later weer rechtop ga zitten, met mijn benen bungelend over de rand van de tafel, lijkt er nog niks veranderd. Behalve dan dat jij me letterlijk hebt laten voelen dat ik een stuk losser in mijn vel ben komen te zitten. Ik laat me op de grond zakken en voel het meteen, ik ben me er weer bewust van dat ik benen heb.
Dit is het eerste wat ik heb ik ontdekt bij jou, m’n favoriete haptonoom, die hele verhalen met een simpel ‘ja’ beantwoordt, me tegelijkertijd doordringend blijft aankijken om dan, na een net iets te lange adempauze, een wijze uitspraak te doen. Eric, jij kan door ‘niks te doen’ menig mens tot tranen roeren.
Wat heerlijk. Voelen, dat kan je met je ogen open.
Liefs, Hannah