Stap in een volgepakte auto met jengelende kinderen op de achterbank en ga tien uur rijden naar een onbekende bestemming. Het is razend druk onderweg, met verkeersopstoppingen, gladheid op onverwachte plekken en een flinke kans op ongelukken. Aangekomen ter plaatse huur je voor een klein fortuin materialen en skipassen. De volgende dag breng je de fors tegenstribbelende kinderen naar een klasje en vervolgens mag je zelf van een berg af door de sneeuw naar beneden glibberen. Daarna stap je in een liftje en doet hetzelfde nogmaals, met z’n honderden tegelijk, tot het lunchtijd is. Het zal koud of mistig zijn en de kans dat je regelmatig onderuit gaat is aanzienlijk. Tussen de middag sta je eindeloos in de rij voor eten, dat is afgekoeld als je eindelijk een tafeltje hebt gevonden. Pal naast je zit een luidruchtig gezelschap te roken, de wind staat precies jouw kant op. Je zou toch spontaan je paspoort inleveren en voor altijd thuisblijven? Wie eenmaal op wintersport is geweest lacht erom, de beleving is heel anders. Wintersporten is heerlijk buiten zijn met je vrienden of familie, het zonnetje op je huid voelen prikken als je op de punt van een berg van het uitzicht geniet. De frisse wind langs je wangen voelen gaan terwijl je de ski’s hoort glijden door de knisperende sneeuw. Dat is het echte leven, zo zou het toch altijd moeten zijn? Hoe mooier de ervaring, hoe lastiger het wordt om de juiste woorden te vinden om hem te beschrijven.
De historicus Yuval Harari vertelt ons in zijn bestseller Homo Deus dat mensen, als ze in gezelschap zijn, woorden en verhalen nodig hebben om de boel bij elkaar te houden. Verhalen over (de mensen in) je voetbalclub, het bedrijf waar je werkt of je familie. We maken verhalen, die ervoor zorgen dat we voelen dat we ergens bij horen, of juist niet. Diep onder al die verhalen schuilt een woordeloze, ontastbare en mysterieuze wereld: onze gevoelswereld. Daar wonen onze verlangens, emoties en gevoelens. Die hebben geen woorden nodig, ze praten rechtstreeks met de ziel.
Net als met skiën is het niet eenvoudig om woorden te vinden, die de gevoelde ervaring van haptonomie zelfs maar benaderen. Wat is het eigenlijk? Een behandelmethode? Een alternatieve geneeswijze? Een religie, waarin je moet geloven om het effect ervan te ervaren? Niks, hoor. Pas op voor verhalen en halve waarheden, die de lading niet dekken en probeer het uit. Aarzel niet en zoek de ervaring gewoon eens op, je zult er geen spijt van hebben. Ik beloof het je. Met haptonomie stap je in een warme, woordeloze, belichaamde wereld. Een wereld, die nauwelijks woorden nodig heeft, een wereld die je eigenlijk alleen maar kunt voelen en ervaren. Haptonomie knoopt jouw gevoelswereld aan je tastzin.
’t Is minder ver rijden dan je denkt, de kans op ongelukken is nihil en je hebt er geen dure materialen voor nodig. Als je je lijf meeneemt is dat meer dan genoeg.