We hebben er lang op moeten wachten, maar vorig weekend was het dan eindelijk zover: na ruim 19 jaar verkering trad mijn zoon Nils dan toch eindelijk in het huwelijk met zijn grote liefde Priscilla, die de moed al haast had opgegeven. We waren getuigen van een sprookjeshuwelijk dat op het stadhuis in Delft werd voltrokken en eindigde in een fantastisch feest. Het stel zette al Mike (7), Zoe (5) en Evi (2) op de wereld, die mama graag bij team Elbers wilden hebben. Evi viel, overmand door de hitte, tijdens het JA-woord in slaap op de arm van haar vader.
Even opscheppen over mijn oudste zoon. Nils beschikt over een enorme veerkracht. Hij is in staat te herstellen van tegenslagen om er daarna nog sterker uit te komen. Ik geef je een voorbeeld uit de tijd dat hij nog geen broertjes of zusjes had, lang geleden dus. Het moet in Spanje of Griekenland zijn geweest, ik weet het niet meer zeker.
Nils, zijn moeder en ik waren met z’n drietjes op vakantie en genoten van een dagje strand. Op de terugweg naar het appartement viel de kleine man in zijn buggy in slaap en precies op dat moment passeerden wij een geweldig terras. Ik bood de dame een cocktail aan, die ze na die warme stranddag in een mum soldaat maakte. Ik kon natuurlijk niet achterblijven. Datzelfde gebeurde ook met de tweede cocktail en om onszelf een beetje in toom te houden stapten we daarna over op een flesje rosé.
Toen ons prinsje na een uurtje wakker werden en naar ons lachte voelden wij ons de koning te rijk. We keken naar elkaar en daarna naar de kleine man, zagen zijn ogen opeens wat groter worden en knetterend vulde hij zijn luier. Aangeschoten zochten we in de tas naar een schoon exemplaar, maar tevergeefs. ‘Ah, joh, dan doen we het toch een keertje zonder luier, we zijn zo thuis’, was het advies van zijn moeder. Behendig verloste ik Nils van de door hemzelf aangerichte ravage. Z’n billen werden gepoetst en zijn broek trok ik over zijn blote kontje aan. Slechts de rits moest nog worden gesloten.
Toen sloeg het noodlot toe. Halverwege voelde ik een blokkade en door de mist heen zag ik zijn piemeltje bekneld tussen de tanden van de rits. Verder omhoog trekken was natuurlijk geen optie, maar ook terug bleek niet meer mogelijk. Wat nu? Met tranen in de ogen zetten we wat extra kracht en wisten het kostbare kleinood te bevrijden. We besloten er met niemand over te praten. Als iemand er ooit over zou beginnen zouden wij samen zeggen: ‘Dat was al, jonguh’. Juristen hebben ons onlangs verteld dat het voorval inmiddels is verjaard en gezien de inmiddels geproduceerde kinderschaar lijkt de boel godzijdank intact.
Lieve zoon, mocht het ooit in je leven tegenzitten trek dan je broek naar beneden, kijk naar die kleine streepjes aan de zijkant en weet: bij jou komt altijd alles goed.