M’n kleine mannetje

Het begon een paar weken geleden tijdens een vroege wandeling met 𝘔𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥 𝘻𝘢𝘵 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘨 van Stef Bos, afkomstig van zijn laatste album Kaartenhuis. Het sloeg in als een bom. Direct. Hard. Genadeloos.

‘𝘐𝘬 𝘻𝘰𝘤𝘩𝘵 𝘥𝘦 𝘴𝘭𝘦𝘶𝘵𝘦𝘭 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘥𝘦𝘶𝘳 𝘴𝘵𝘰𝘯𝘥 𝘰𝘱𝘦𝘯, 𝘬𝘰𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘶𝘪𝘵𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘥𝘶𝘳𝘧𝘥𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘵𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘯. 𝘞𝘪𝘭𝘥𝘦 𝘻𝘪𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳𝘯𝘢 𝘱𝘢𝘴 𝘨𝘦𝘭𝘰𝘷𝘦𝘯, 𝘻𝘢𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘦𝘳 𝘸𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯. 𝘐𝘬 𝘸𝘰𝘶 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘨𝘦𝘭𝘴 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘡𝘶𝘪𝘥𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘷𝘢𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘻𝘸𝘢𝘢𝘳𝘵𝘦𝘬𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵. 𝘋𝘳𝘰𝘦𝘨 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘨𝘦𝘸𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘰𝘮 𝘰𝘱 𝘵𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯, 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘸𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘭𝘰𝘴 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘩𝘪𝘦𝘭𝘥 𝘪𝘬 𝘷𝘢𝘴𝘵…’

Mijn lichaam reageerde onmiddellijk. Ik voelde hoe mijn hart sneller klopte en hoe warme tranen mijn ogen vulden. Het raakte me diep van binnen en zwelde aan tot een heuse storm. Het kwam niet meer goed, die zaterdag. Aangeslagen hing ik op de bank, groggy door de dreun.

De volgende morgen had ik een familieopstelling bij Yvonne Woordes. Ik vertelde haar over mijn ervaring en zij nodigde me uit mijn ogen te sluiten. Opeens liep ik, als tienjarige, in de duinen van Vrouwenpolder, waar ik als kind de weekenden doorbracht. In de verte zag ik mijn vader en moeder aan komen lopen. Toen ze even later voor me stonden voelde ik blijheid, maar ook een ingehouden woede om hun onuitgesproken verwachtingen. Mijn leven was al uitgestippeld. Het stond al vast waarin ik moest geloven, met wie ik dan het beste om kon gaan en vooral: met wie niet. Koop niks op zondag, vermijd katholieken, wantrouw de mensen die geld van je vragen (altijd te veel) en o ja: je piemel is er alleen om mee te plassen. Het maakte me onzeker. Als er veel regels zijn, kan je er immers ook veel overtreden en dat is frustrerend.

Ongemerkt stond ik er nu zelf, als volwassene, met dat mannetje naast me tegenover mijn ouders. Het kereltje en ik begrepen elkaar in één keer: als je op de rails blijft kan er niks gebeuren, maar ieder avontuur gaat zo aan je neus voorbij. Het pad van een ander lopen, hoe netjes dat ook is geplaveid, maakt je afhankelijk en ten diepste onzeker. Dat moest maar eens afgelopen zijn. Weg met die braafheid!

Gesouffleerd door Yvonne meldde ik mijn vader vanaf nu mijn eigen pad te zullen lopen. Wat luchtte dat op! Haar volgende uitnodiging was lastiger. Ze vroeg me om nu de hand van mijn moeder (die ruim twintig jaar geleden overleed) los te laten. Ik aarzelde, maar volgde desondanks haar aanwijzing. Tot mijn geruststelling vertrok mijn moeder geen spier en bleef liefdevol naar me kijken.

We draaiden ons om. Wie het eerst bij de bocht is?, hoorde ik naast me.
Ja, kereltje, dat doen we, het avontuur tegemoet. Ik laat je vanaf nu nooit meer in de steek.