Gisteren bezocht ik met mijn zoon Sam het Beatrixtheater in Utrecht, waar marketinggoeroe Christ Coolen een congres organiseerde onder de alleszeggende titel Alles is Marketing. We werden aan het werk gezet om een zogenaamde elevator pitch te maken. Het idee is om jezelf, terwijl je met een ander in de lift zit, in enkele zinnen voor te stellen aan die ander. De formule? Zeg iets over (1) de klanten waarmee je werkt, dan iets over (2) de problemen waar ze in hun leven tegenaan lopen en tenslotte over (3) de oplossing die je in huis hebt. Ik heb er het weekend voor uitgetrokken, al heb ik de ingrediënten inmiddels in huis.
Veel mensen raken bekneld door de lange lijst verwachtingen, die het leven ze voorschotelt. Ze hebben er soms flink last van. Slapen slecht, slikken medicatie en worden onaangenaam voor hun omgeving. Dokters kunnen niks vinden, want er is natuurlijk niks kapot in hun lijf, maar in de relatie(s) die ze hebben met hun omgeving. Het gevolg is dat ze ‘in hun hoofd schieten’ en de verhalen die ze daar maken voor waar aannemen of juist helemaal verdrinken in hun emoties en gevoelens. Een haptonoom kan de helpende hand bieden en ervoor zorgen dat mensen weer een balans vinden tussen wat ze denken en voelen.
De BBQ rookte inmiddels. We zaten in de tuin nog na te genieten van de inspirerende middag toen een buurmeisje (9, half 10) opeens gillend de straat op liep. ‘Jullie zouden eens moeten luisteren naar de mening van je kind’, krijste ze en huilde nèt wat harder dan ze normaal zou doen. Haar vader onderdrukte hoorbaar zijn emoties en probeerde haar mompelend de tuin weer in te krijgen.
Lach niet te snel. Ontsporen is niet voorbehouden aan verwende kinderen, die hun zin niet krijgen.
Eerder deze week was ik getuige van een vermoeid team professionals, dat zich zwetend richting de zomer sleept. Allerlei kleine en grote obstakels zorgen ervoor dat het werk ze alle energie ontneemt. Koortsachtig probeerde de wanhopige manager om heldere, concrete afspraken te maken teneinde het team weer op de rails te krijgen, vakkundig iedere link naar onderliggende emoties omzeilend.
In dezelfde week ontspoorde er elders een conflict in een kleine organisatie, waar de gebeurtenissen niet in het hoofd waren gaan zitten, maar zich juist reutelend een weg hadden gebaand naar de onderbuik. Het bleek besmettelijk: de omgeving werd in een mum aangestoken door deze emotionele incontinentie en moet de komende tijd uitzieken.
Van Frans Veldman leerden we dat ons wijze lichaam de hoofdrol speelt. Signalen die het oppakt vertellen je – onmiddellijk – of de situatie veilig is. Die gevoelde informatie gaat daarna naar het hoofd, waar je de berichten kunt ordenen en een verstandige reactie kunt voorbereiden. De één kan dus niet zonder de ander. Frans heeft het nog zo gezegd: voelen en denken zijn aan elkaar verbonden.
Ook bij jou.