Ik kijk naar buiten en zie hoe Lisa (23) haar OV-leenfiets op slot zet tegen de boom voor mijn huis. Als ze even later een slok water neemt steekt ze van wal. ‘Sinds corona ben ik vaak bang, ik voel me wiebelig en maak van de kleinste dingen de grootste problemen,’ vertelt ze.’ Ik heb eigenlijk altijd een knoop in mijn maag.’ Eindeloos heeft ze geprobeerd om te begrijpen waar het vandaan kwam. Tot nog toe zonder resultaat. Van snappen gaat de angst niet weg. En ook de knoop weet van geen wijken.
Ons lijf is net een bedrijf. Op tal van plekken wordt er hard gewerkt om het in leven te houden en te laten groeien. In de regio worden de handen flink uit de mouwen gestoken, er wordt gehakt en er vallen die ook de nodige spaanders. De werknemers hier houden van heldere taal, concrete opdrachten en floreren bij onderling vertrouwen. Ze moeten goed kunnen improviseren om de klanten tevreden te houden. Het leven gaat immers nooit zoals je het van tevoren verwacht. Reken maar dat ze in die filialen weten wat goed voelt en wat niet. Ze moeten ook wel, zij vangen immers als eerste de klappen op als er iets misgaat.
Op het hoofdkantoor is het eveneens een drukte van jewelste. Er wordt hier net zo goed gezweet, al ziet het werk er heel anders uit. Bakken met data worden er verzameld en alle cijfertjes worden nauwkeurig geordend en bekeken om de boel onder controle te houden. Reken maar dat ze hier weten wat goed is en wat niet. Een uiterst serieuze zaak, die helaas nog wel eens wordt gefrustreerd door mensen van de werkvloer die niet willen luisteren of zelf willen denken. Zijn ze helemaal gek geworden? Hoe verder weg van het hoofdkantoor, hoe ongehoorzamer ze lijken.
Soms vinden er flinke confrontaties plaats. Het hoofdkantoor trekt de touwtjes strakker aan en heeft even niks te maken met de stem van het gepeupel. Soms zijn het juist de filialen die stennis schoppen. Ze laten luidkeels weten wat er mis is. Als je niet luistert moet je maar voelen, roepen ze in koor en leggen spontaan het werk neer.
Wij zijn in het rijke Westen gaan geloven in het sprookje dat het hoofdkantoor altijd gelijk heeft. Daar zit toch toch de baas en die zal het toch wel weten? Maar hoe hard je ook schreeuwt vanuit jouw toren: als het niet goed voelt zit je toch echt op het verkeerde spoor. Onderdrukken wat je voelt is kansloos, het is alsof je in je eentje met je blote handen een rijdende bus probeert tegen te houden. Wil je vna je angst af? Stop dan als een haas met die commando’s en luister naar jouw werkvloer. Je lichaam liegt immers nooit. Een haptonomische behandeling verlegt de aandacht naar de juiste plek en geeft direct weer ruimte. Even later fietst ze naar het station, zonder knoop maar mèt een stralende lach op haar gezicht.
Leve het voorjaar.