Deze week had ik een flash-back.
Hij bracht me terug naar de periode in mijn leven waarin alles nog kalm en overzichtelijk was. Ik woonde met Anita en ons zoontje Nils in het Westland. We werkten allebei, genoten van elkaar en vooral ook van het kleine kereltje dat onze woonkamer dagelijks omtoverde tot een puinhoop van speelgoed, knuffels en loopautootjes. ’s Avonds, als we hadden gegeten, werd het prinsje samen met mij onder de douche gezet door zijn moeder, waarna hij door haar in zijn pyjama werd gehesen. In een walm van shampoo en zeep namen we daarna plaats op de bank, waar we samen zaten te gloeien bij een aflevering van Goeie tijden, slechte tijden, dat toen al op de buis was. Terwijl ik voelde hoe de slaap langzaam bezit nam van het hummeltje op mijn schoot voelde ik me de gelukkigste man op aarde. Zachtjes kuste ik hem dan op zijn natte haartjes. Dit mocht nooit meer veranderen!
Het is maar goed dat ik toen nog niet wist dat het leven ook heel andere gebeurtenissen voor mij in petto zou hebben. Ons droomhuwelijk hield geen stand en ook andere pijnlijk life-events bleven me niet bespaard. Ik kwam in scenes terecht, die ik eerder alleen van de eeuwigdurende soap kende. Onuitgesproken verlangens, ingeslikte emoties en vooral ook misverstanden vormden de cliffhangers in mijn ‘echte’ wereld. Waar ik eerder nog buitenstaander was geweest en me verwonderde over zoveel onnozelheid op de buis viel ik er nu zelf aan ten deel. Sterker nog, ik deed er zelf aan mee! Gedreven door angst, woede en verdriet spleet mijn prachtige droomwereld soms in twee gescheiden helften, die van vóór- en tegenstanders, vrienden en vijanden, daders en slachtoffers. Momenten waarin je de vaas in slow motion van de tafel ziet vallen en niets meer kunt doen. Even later liggen er duizend stukjes op de grond.
Het is mensen eigen om deel uit te willen maken van een kudde. We zijn sociale wezens en vinden bij elkaar veiligheid, vertrouwen en verbondenheid. Wanneer de oude, vertrouwde kudde opeens jouw kudde niet meer is, kan de angst je om het hart slaan. De onzichtbare lijntjes zijn doorgesneden, de oude kudde trekt verder en slechts in de verte kan je soortgenoten ontwaren. Eenzaamheid, verdriet en vermoeidheid spelen op. Dit is het einde van een aflevering uit de serie, die nooit meer stopt. Maar al te zeer bewust van het feit dat dit iedereen kan overkomen zijn de trouwe kijkers de volgende avond weer van de partij. Ze genieten stiekem van het leed van de ander, zijn blij dat zij eventjes de dans ontspringen en verlangen tegelijk naar momenten waarop het weer goed komt met de hoofdrolspeler.
Deze week viel een dure vaas keihard op de grond. Lijmen lijkt op dit moment onmogelijk, het was een val van grote hoogte. Van mijn oude vriendin Willem Pollmann leerde ik om in die gevallen de brokstukken te zegenen.