Ik zal zo’n jaar of dertien geweest zijn, vermoed ik, toen ik het een tijdje zwaar te pakken had. Ze zat schuin voor me in de klas, naast Lieke, haar beste vriendin. In de verwarring die zich meester maakt van iedere jongen van die leeftijd kon ik mijn blik niet van Charlotte afhouden. Soms ving ik een paar woorden op van de leraar, die zijn uiterste best deed om ons wat bij te brengen over biologie en het menselijk lichaam. Verspilde moeite, als een magneet trok zij mijn volledige aandacht. Wat bewoog ze gracieus en wat lachte ze mooi! Ik voelde het kriebelen in mijn buik. De zon, die het lokaal in scheen gaf haar lange lokken een gouden gloed. Soms keek ze even om en kruisten onze blikken elkaar, als ze voorbij liep rook ik haar. Alles, werkelijk alles in mijn lijf stond aan. Een onbestemd verlangen maakte zich van me meester, ik wilde niks liever dan dichtbij haar zijn.
Hoewel het een onschuldige kalverliefde was en ik toen nog geen idee had wat ik zou moeten doen als ik echt dichtbij haar zou komen, staat Charlotte symbool voor het wonderlijke fenomeen, dat de haptonomie verbeeldt. Zij zette moeiteloos al mijn gevoelens, emoties en verlangens aan. Haar engelachtige verschijning zorgde voor een drukte van jewelste in mijn door hormonen geteisterde jongenslijf. Het is de schuld van de tastzin, het meest onderschatte zintuig dat we hebben. Wat er ook gebeurt in de wereld om ons heen, tastzin zorgt ervoor dat het bij je binnenkomt, dat je het echt beleeft. Ook als we kijken, horen, ruiken of proeven gebeurt er iets magisch in je lijf dat zijn oorsprong vindt in de tastzin. Je voelt bij iedere waarneming, ergens in je lijf, een beweging ontstaan. Die beweging gaat, de hele dag door, maar twee kanten op. Als het ‘goed’ voelt wil je er naartoe, als het ‘niet-goed’ voelt trek je je terug. De deur gaat open en de deur gaat dicht. Die gevoelde beweging maakt je wakker, het bepaalt de koers die je vaart. Misschien heb ik destijds niet goed opgelet, maar dàt vertelde de leraar biologie ons niet. Terwijl hij zijn kennis over me uitstortte en mijn verwarde hoofd wilde vullen met feiten, voltrok zich elders in mijn lichaam heel iets anders. Ik voelde en wilde, mocht je dat nog niet hebben begrepen, ernaar toe!
Lieve Charlotte, ik heb je nooit meer gezien. Jij hebt, misschien wel zonder het te weten, mijn deur voor altijd opengezet. Het is nu vijftig jaar verder en alles doet het nog. Jij bent voor mij altijd dertien gebleven. Laat de zon zijn gouden gloed voor altijd schijnen over jouw blonde lokken, ik ben je voor eeuwig dankbaar.
#haptonomie #veerkracht