Aangeslagen, met natte ogen van het huilen, stond Sophie op de stoep bij mijn dochter Charlie, die is gezegend met een fijnzinnig inlevingsvermogen. Ze barstte opnieuw in snikken uit en met horten en stoten vertelde ze dat haar vriend zojuist hun relatie had beëindigd. Sophie ontving direct de full treatment, ze werd langdurig geknuffeld en even later zaten de dames op de bank en moest het hele verhaal worden uitgewisseld. Met thee en tissues binnen handbereik deed Sophie haar verdrietige verhaal. Tot haar grote verrassing kwam er die middag aan de liefde opeens een einde. ‘Hoe kan dat nou?,’ had Soof de boosdoener gevraagd, ‘vorige week hadden we nog plannen gemaakt voor onze volgende vakantie en nou zeg je dat het is afgelopen? Ik heb het helemaal niet aan zien komen, waarom heb je me dat niet eerder gezegd?’ Ongemakkelijk had hij haar aangekeken en toen het aan de andere kant stil bleef, kwam hij met een legendarisch antwoord. ‘Tja,’ had hij gezegd, ‘het is eigenlijk net als met plassen. Pas als je gaat voel je dat je eigenlijk al een hele tijd moest.’
Hoe verdrietig ook, we hebben er in familiekring samen om gegrinnikt. Niet uit leedvermaak, mocht je aanstalten willen maken om ons ongevoeligheid voor de voeten te werpen, maar vanwege de prachtige metafoor. Zo gaat het namelijk bij de subtiele tocht van verlangen naar vervulling. Ergens in je lichaam gaat het kriebelen en je merkt de kriebel op. Het kan eventjes duren voor je dat gevoel gekoppeld hebt aan een doel. Mogelijk speelde zijn behoefte aan vrijheid of avontuur op en leek het verbreken van de relatie daarvoor de beste stap. Laten we, ondanks onze sympathie voor Sophie, de arme jongen postuum wat credits geven. Voor haar was het misschien een verrassing geweest, voor hem kan dat anders zijn geweest. Na het koppelen van een doel aan je verlangen volgen er doorgaans enkele etappes tussen je hoofd en je hart. Voel ik het nog steeds?, zal hij zich hebben afgevraagd. Denk ik dat het stoppen met onze relatie m’n doel dient? Wat als ik ermee stop en het blijkt niet aan de relatie te liggen? Door beurtelings je lijf en hoofd te raadplegen rijpt het verlangen, misschien is aandrang hier een beter woord, hetgeen uiteindelijk uitmondde in de actie, die leidde tot het drama op Charlie’s deurmat.
Wij hebben in huize Elbers geleerd van deze gebeurtenis. Zodra een verlangen wordt gekoppeld aan een doel gaat het vaak alleen nog maar om dat doel. In een instant maatschappij, waar alles 24/7 beschikbaar is, ligt het gevaar op de loer dat we ons verlangen onvoldoende laten uitrijpen. Een verlangen, dat niet is uitgerijpt, blijft op de achtergrond sluimerend aanwezig. Pas als denken èn voelen daarin hun bijdrage hebben mogen leveren kan je genieten van de vervulling.
Zo. Weekend. De zon schijnt, hup naar buiten. Dat wil ik eigenlijk al een tijdje.