De gemiddelde leeftijd klom deze week naar een ongekende hoogte. Niet alleen tikte ik afgelopen vrijdag zelf de drieënzestig aan, het was ook de week van mijn vader Ben (89), mijn goede vriend Ted (87) en mijn oude baas Wim (76), die me naar aanleiding van mijn eerdere column Doe maar wat, waarin hij een hoofdrol speelde, spontaan bezocht. Van de laatste kreeg ik een mini college dat me spontaan terugbracht naar onze goede oude tijd bij Capgemini. Over de nieuwe politieke hoofdrolspelers bijvoorbeeld, die beduidend meer ambitie hebben dan kwaliteit. Kwestie van de kranten een beetje bijhouden en logisch blijven nadenken, maar je kunt het vooral ook aflezen aan hun ogen, leerde ik van hem. Ted komt iedere maand een nachtje logeren in Houten, om in de vroege ochtend te werken aan ons nieuwe boek, de opvolger van Het lichaam liegt nooit, dat in het voorjaar van 2025 zal worden uitgebracht. We zijn nu bij het thema ‘Waarnemen’ aangekomen. Hoe doe je dat als haptonoom? Wat neem je waar, welke rol speelt je lichaam daarin en wat doe je er dan mee?
Na het diner bezoeken we de ouwe Ben, die een paar kilometer verderop woont. Sinds zijn verblijf in Portugal kampt hij met klachten aan zijn linkerbeen. Bij het lopen sleept zijn linkervoet en het been is stijf. Door een progressieve oogaandoening is hij het grootste deel van zijn zicht inmiddels kwijt, wat lopen tot een hachelijke onderneming maakt. De angst om iets te missen en daardoor te vallen is voortdurend aanwezig. Terwijl Elbers senior koffie voor ons zet zie ik vanuit mijn ooghoeken hoe Ted hem aandachtig volgt. Hoewel het probleemgebied wel duidelijk is zoomt hij uit. Naar zijn huis, zijn verhalen en het gezelschap in de kamer. De mannen praten over van alles tot Ted hem vraagt of ie misschien even zijn voet zou mogen aanraken. Het inzoomen gebeurt met zijn handen: tastzin AAN. Zonder aarzeling plant hij zijn vingers in de pijnlijke voet, onderwijl zachtjes mompelend. Iedere reactie wordt lichamelijk waargenomen en als mijn vader opeens een scherpe pijn aangeeft onder zijn voet blijft Ted onverstoorbaar vasthouden en commandeert hem vooral te blijven ademen. De felle pijn zakt en ik hoor de mannen gelijktijdig zuchten. De voet is los en zijn tenen lijken piano te kunnen spelen. Als we hem daarna zien lopen zijn we allemaal blij. In ons lichaam is voelbaar hoe hij is opgelucht! De stemming wordt jolig en we nemen na een uurtje afscheid. We slaan de volgende dag net de laptop dicht als mijn vader bij de achterdeur verschijnt. ‘Mijn voet leeft weer,’ vertelt hij enthousiast. ‘Ik ben al een rondje wezen lopen en het voelt echt anders.’ Een korte inspectie volgt en we proosten met een koud glas bier.
Vanmiddag zakt de gemiddelde leeftijd weer drastisch: de kleinkinderen (6, 4, 4, 2, 1) komen hun opa in het zonnetje zetten. Ik ben een gezegend mens.