Balancerend op een wankel keukentrapje hang ik vanochtend vroeg vlag & wimpel op. Het is nog koud. Het klusje is snel geklaard en trots neemt de wind bezit van het doek dat direct uitbundig begint te wapperen. Ter ere van Koning Alex, die vandaag de vorstelijke leeftijd van 57 jaar aantikt. Terwijl ik ermee bezig ben besef ik, dat bij ieder beroep wel een vorm van corvee hoort. Ook bij dat van een Koning (het beroep van Koning is lijkt me trouwens alleen maar corvee). Ik kan me nauwelijks voorstellen, dat Alex en de rest van de familie opgetogen uitkijken naar vroeg een bezoek aan Emmen, hoe idyllisch dit Drentse stadje ook moge zijn. Tja. Tradities, ik ben er mee opgegroeid en vooral mijn moeder hield ze trouw in ere. Ze verstond de kunst om van iedere bijzondere dag op de kalender een feest te maken. Sinterklaas, Kerst, Pasen, haar trouwdag en uiteraard ook Koninginnedag. Ik voel eventjes weer haar hartverwarmende blijheid op al die dagen. Haar blijheid was zo besmettelijk: een feestelijk dag stond garant voor feestelijk eten, voor reuring, erop uit met z’n allen. Hoewel haar eerbied voor feestdagen een relatie zal hebben gehad met het nest waar ze uitkwam maak ik me sterk dat ze deze dagen ook bewust aangreep om ons gemeenschapszin bij te brengen. Ze leerde ons hoe kostbaar het is om ergens bij te mogen horen, om daar de waarde van in te zien en – dat was haar grootste les – er ook een beetje moeite voor te willen doen: het zijn basisvoorwaarden voor een veilig en verbonden leven. Ook toen ik allang het huis uit was vierde ze Koninginnedag het liefst in mijn buurt: ik trok er de hele dag voor uit, at met haar oranje gebak en keek naar de prinsjes, waarvan zij alle namen en achtergronden kende.
Anna Terruwe, een bekende psychiater uit de vorige eeuw, staat bekend om haar bevestigingsleer. Mensen verlangen, leerde ze ons, allemaal naar bevestiging en onbaatzuchtige liefde. Het maakt ons tot mens, het zorgt voor levenskracht en levenslust. Als sociale wezens vinden we het belangrijk om bij een kudde te horen. We zijn graag bereid om daar dingen voor te doen en dingen voor te laten. Soms geeft dat ons lucht, soms kan het ook een beetje benauwen. Tegenwoordig, nu we bij voorkeur ons eigen programma volgen, aan ‘n mobieltje genoeg hebben en ons al snel verzetten tegen de verplichtingen die kleven aan het leven in een kudde zouden we best wat meer oog mogen hebben voor elkaar. We hunkeren steeds wanhopiger naar bevestiging en onbaatzuchtige liefde. Zijn we de kudde niet een beetje kwijtgeraakt? Laten we wat meer oog hebben voor elkaar. Het zou mij, als jarige Koning, best een reisje naar Emmen waard zijn.
Deze dag gedenk ik mijn moeder, mijn Koningin, voor wie de vlag buiten vrolijk wappert.